Ik was een jaar of twintig en mijn leven bestond uit studeren en boeken. Muziek ook. Ik hield van Lou Reed, maar evengoed van Henny Vrienten. Dat waren zowat de mannen in mijn leven. De liefde speelde zich toen al voornamelijk en bij voorkeur af in mijn hoofd. Onbereikbaar. Ik was een vaste klant op Rock Torhout. Zag daar Joe Cocker, U2, The Triffids, Peter Gabriel. Muziek kon mij absoluut gelukkig maken. Nu nog steeds. Voor mijn verjaardag kreeg ik dan al eens een LP cadeau. Mijn moeder stapte kwiek naar Musica, een plaatselijke platenzaak, met een briefje in de hand: plaat van Lou Reed. Perfect days – zeker.
In die jaren kende het muziekprogramma Tien om te Zien een waanzinnig succes en daarmee de Vlaamse muziekindustrie. Het was niet geweldig mijn ding, maar je werd zodanig met die Vlaamse muziek om de oren geslagen dat iedereen de liedjes quasi van buiten kende. Kom nu van Helmot Lotti was zo’n nummer. Ik heb ooit eens bij de kapper, toen ik met mijn hoofd achterover in een soortement afwasbak lag, deze song luid mee gezongen. Het besef kwam pas later. Ik heb nooit geweten wat de kapper en de andere klanten daar precies van vonden. Schaamte overvalt mij nog steeds als ik er aan terugdenk. Ik was geen fan van Helmut Lotti. Zijn kleren zaten soms belachelijk ruim of onheilspellend strak, zijn fond de teint stak fel af. Nee, Helmut Lotti was niet de man in mijn leven. Van Will Tura hield ik wel. Een aantal jaren later fietste ik van Kortrijk naar Brussel, naar de begrafenis van Koning Boudewijn, om Will Tura Hoop doet leven te horen zingen. Die hoop bracht iets teweeg.
Nu, jaren later, is mijn liefde voor Tura nog steeds even groot. Helmut Lotti heeft intussen een betere styliste en meer smaak, de mannen of de liefde in mijn hoofd – wel, sommige zaken veranderen niet. Ik ben fan van Helmut Lotti geworden. Niet om zijn Kom nu, niet om zijn Tiritomba, maar wel om zijn recent uitgebrachte Faith, Hope & Love. Een prachtige song gebaseerd op de melodie van Hoop doet leven. Vreemd hoe de tijd verenigt. En daar heb je al eens vertrouwen, hoop en liefde voor nodig.
Hallo, ik ben Sigrid.
Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.
Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.
Contact: sigrid.lapiere@gmail.com
Gerelateerde artikels
Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.”
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk.
Ik lees Een wonderlijk gemis van Christophe Ono-dit-Biot. Beter dan deze titel kan ik niet omschrijven hoe ik het gemis ervaar. Maar naast een wonderlijk gemis wacht er een wonderlijk leven.