Het is warm in Athene, in mijn hoofd en ver daarbuiten. Ik ben op weg naar de bar A for Athens, waar Alex – met zijn broer de bezielers van deze zaak – op mij wacht. In de taxi ben ik stil en dat vindt de chauffeur best. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik A for Athens bezocht. Met een paar vrienden had ik de dag in Athene doorgebracht. Elders deden we ons al te goed aan Negroni en tenslotte kwamen we uit bij die bar daar op het dak, op Monastiraki: A for Athens. We zaten aan de toog. En van sommige plekken weet je het onmiddellijk dat je er nog vaak zal terugkeren. Ik raakte aan de praat met de barman, mijn vrienden met elkaar. Maar dat was toen, ver voor covid.
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk. En ik vertel hem het verhaal van Graham Swift die Negroni ontdekte door zijn uitgever. Hij luistert aandachtig naar hetgeen ik vertel. Of dat zijn kinderdroom was, een bar runnen, vraag ik. Hij lacht en vertelt dat hij basketbalspeler wilde worden. Hij had het talent, maar was niet groot genoeg. Ik slik eens en vraag mij af hoe groot je dan wel moet zijn om basketbalspeler te worden. Maar goed, hij werd het niet en begon een carrière in de horeca, zoals ook zijn ouders gedaan hadden. Met zijn broer startte hij een hotelletje om dan later A for Athens en 360 uit de grond te stampen. Er bestond een leemte tussen budgethotels en chique 5-sterrenhotels en daar zouden zij op inspelen. Het was dan volop crisis. Bang was hij niet, zo gaat hij verder, dat is hij nooit. Uiteraard bracht het veel stress met zich mee. Het charmeert mij dat hij zich niet laat verlammen door angst en al eens een risico neemt om zijn dromen te realiseren.
Hij drinkt Americano, maar houdt eigenlijk het meest van tropische cocktails. Hoe meer de avond vordert, hoe meer het mij opvalt dat hij met zijn voet beweegt op het ritme van de muziek. Hij houdt van muziek. Muziek is emotie – zo beweert hij. Tell me about it! En hij houdt van dansen. Ik aarzel even. Ik ken hem te weinig om te vragen of we gaan dansen.
En dan hebben we het onvermijdelijk over covid, over wat de crisis met Athene, met de horeca en met hemzelf doet. Het is afwachten. Hij heeft niemand ontslagen. Een aantal mensen zijn nog niet aan het werk en zitten in een systeem wat je met veel goede wil een Griekse variant van technische werkloosheid zou kunnen noemen. Zijn prioriteit is deze mensen terug aan het werk te zetten, in een veilige omgeving. Mijn respect voor die man groeit alleen maar.
Alex is geboren en getogen in Athene. Hij is een beetje Athene en wil een stad van en voor de mensen. Hij zegt het met passie. Die man houdt van zijn stad. Of hij ook een plan B heeft? Hij kijkt mij wat meewarig aan. Hij ziet zichzelf niet in een andere branche dan de horeca werken, tenzij hij coach kan worden van een basketbalteam misschien. Hij moet er zelf om lachen.
A for Athens en 360 zijn 2 verschillende zaken op Monastiraki, met dezelfde uitbaters. Toch zijn de vibes niet echt dezelfde. 360 is groter natuurlijk, maar het is anders en moeilijk uit te leggen. Wat die plaatsen zo speciaal maakt? Ze willen een unieke experience bij het publiek teweegbrengen, gaan voor kwaliteitsvolle producten, goede service, creativiteit en gedrevenheid. Het is er goed toeven en nog beter om er terug te keren.
A for Athens en 360 Cocktailbar vind je op Monastiraki in Athene.
