Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.” – schreef hij in Onze verslaggever in de leegte. Mannen die de kus missen – ben, van zulke mannen hou ik. Dimitri Verhulst en zijn werk lopen als een rode draad, of eerder als een lontje, door mijn leven. We hebben veel gemeen, soms wordt het zelfs wat creepy. Onze verschillen maken de realiteit tot wat ze is. Hij schreef een nieuw boek: Hebben en Zijn. En ik las het.
Oktober 2008
Ik sta met Fabian Cancellara en wat vrienden te praten na de uitreiking van de Flandrien in de Opera van Gent. Greg Van Avermaet wint die prijs, Cancellara krijgt de trofee voor internationale Flandrien. Het pak van de Zwitser zit wat te strak, het seizoen is voorbij, de discipline wat minder. We besluiten met z’n allen naar een naburig café te gaan. Cancellara heeft intussen zijn pak geruild voor een wat meer casual outfit. Hij ziet er goed uit. Om de haverklap zit hij met zijn handen in zijn haren, letterlijk. Het lijkt wel een tik. Het doet mij aan Dimitri Verhulst denken. Tijdens een interview zag ik hem hetzelfde doen. Die rusteloosheid charmeerde mij. Cancellara maakt een opmerking over mijn kapsel – alsof hij mijn gedachten kan lezen. Woont Verhulst niet in Gent?, denk ik nog en zeg uiteindelijk: laat ons nog iets drinken.
Zoals bij velen was De helaasheid der dingen ook bij mij het eerste boek dat ik van Dimitri Verhulst las. Ik herinner mij dat ik dacht: hèhè. Verhulst was hot. Zijn boeken volgden elkaar heel snel op, de literaire prijzen en belangstelling evenzeer. Verhulst was overal. Op het succes leek geen sleet te zitten. De publicatie van zijn dagboeken Onze verslaggever in de leegte gaf die flow een knauw. Hij vertelde over een valse aanklacht die tegen hem liep, over oplossingen die hij zag of niet zag in drank en drugs. Zelf zei hij dat vanaf die dag niemand nog op dezelfde manier naar hem zou kijken. Daar had hij gelijk in. De media maakte er een zootje van; sensatie: daar was het om te doen. Verhulst was een junkie. Onze verslaggever in de leegte kreeg nooit de aandacht die het verdiende.
De storm ging liggen. En nu is er dus Hebben en Zijn. Over verslaafd aan het leven, over afkicken van het leven om uiteindelijk dood te mogen gaan. Dan toch een junkie.
September 2009
Het wereldkampioenschap wielrennen wordt in Mendrisio gereden. Voor de wedstrijd lopen we Frank Vandenbroucke tegen het lijf. Keurig in het pak, een charmante glimlach, een stevige handdruk. Het doet mij plezier en ik bedenk dat het dan toch beter met hem gaat. Een tweetal weken later krijg ik een bericht dat hij gestorven is. Ik staar naar mijn telefoon en kan dit nieuws amper geloven. Daar, in Mendrisio, was hij blijkbaar al afgekickt van het leven. Hoe fout had ik hem ingeschat. Als hij de keuze zou gehad hebben, zoals Malodot in Hebben en Zijn, om terug te keren naar het leven maar dan wel met die voorwaarde dat hij opnieuw zou geboren worden en alles op dezelfde manier zou beleven, zou hij daar dan voor gekozen hebben? Ik vermoed van wel. In De afspraak stelt Phara de Aguirre diezelfde vraag aan haar gasten tijdens een interview met Dimitri Verhulst. Kristel Verbeke zegt resoluut nee, ze wil bepaalde periodes uit haar leven niet opnieuw beleven, haar leven is nu fantastisch. Verhulst antwoordt ja en meent dat het leven een totaalpakket is van goede en mindere momenten om dan te komen tot hoe het nu is, ook al fantastisch. Ik bedenk dat een moment fantastisch is omdat het juist met haken en ogen aan elkaar hangt. Soit. Verhulst maakt een gelaten indruk. Niet één keer zit hij met zijn hand in zijn haren. Of het vuur uit hem verdwenen is? Dat geloof ik niet. Rusteloosheid en passie krijg je moeilijk onder de duim, tenzij misschien met lithium. Weet je, soms is mijn hobby bakken, verzorg ik de planten, lees ik thuis veel boeken en maak ik wandelingen. Veel vaker is daar die drang naar de stad, de nacht, de roes en de liefde. De grote liefde, of beter nog: de grootste liefde. Middelmaat vertrouw ik amper, rust evenmin.
Januari 2011
Mijn moeder sterft.
Juni 2012
De Tour de France start in Luik. Ik hou van Luik. Mijn roots liggen voor het overgrote deel in Wallonië en afkomst verloochen je niet. Een paar jaar eerder zag ik hier Andy Schleck La Doyenne winnen. Mooie koers. Ik hield van de Schlecks. Nu wordt hier de proloog gereden. Koers en zeker de Tour, is veel volk, erg veel volk. Cancellara, ja hij weer, wint de rit. Verhulst: waar ben jij nu? Ging je niet naar de start komen?
Zomer 2014
Alain Bashung zingt La nuit je mens. Op repeat.
J’ai fait l’amour, j’ai fait la mort
T’étais pas née.
Maart 2016
Johnny Hallyday speelt een concert van zijn Rester Vivant-tournee in Palais 12 in Brussel. Hallyday was een moeilijke klant in de afkickkliniek van het leven. Vele keren stierf hij om dan telkens terug te keren. Rester Vivant was zijn motto, dan is ontwennen natuurlijk moeilijk. Verhulst zou later beweren dat Fransen aan heimwee lijden, en ze missen Johnny. Ik hoor Verhulst graag bezig over Frankrijk. Over Macron vertelde hij de meest zinnige dingen die ik in de aanloop van de presidentsverkiezingen hoorde. Ook al wilde ik die Franse jonge god Edouard Louis nog zo hard steunen. Verhulst in de politiek? Toch maar niet. Daar leeft hij te graag voor.
April 2017
De renner Michele Scarponi sterft op training. De dood is een duivel.
2019
Mathieu Van der Poel wint de Amstel Gold Race. 29 jaar eerder won zijn vader diezelfde wedstrijd. In 1990, een uur na de aankomst stierf de vader van Verhulst. Na de overwinning van de jonge Van der Poel vraagt Verhulst zich af of het nu zijn plicht is om ook te sterven. Niet dus. Verhulst is verslaafd aan het leven, zoals hij dat is aan wijn en schrijven. Het ontlokt een krant een mooie titel bij een artikel over zijn laatste boek.
2019
Dimitri Verhulst verhuist naar Frankrijk met zijn grote liefde. Ik verhuis naar Athene, mijn grote liefde de lokale Dimitris. Poitou-Charentes is zijn nieuwe thuis. Ik denk na over de wijngaarden aldaar of zal hij uitsluitend cognac drinken? Is hij een Bordeaux-man of toch eerder een Bourgogne-fan? Ik gun hem het delicate en het risico van een pinot noir, de Bourgogne is nooit te ver voor goede wijn.
Juni 2021
Brad Mehldau speelt op Jazz à Vienne. Ik vraag de lokale Dimitris of we er heen gaan. We blijven in Athene.
Mei 2022
Gallimard brengt een onuitgegeven werk van Louis-Ferdinand Céline uit: Guerre. Wat zou Verhulst ervan denken?
25 mei 2022
Het is al erg warm in Athene. Ik heb het verhaal van Malodot uitgelezen. Hij zit mij wat onder het vel. Op Monastiraki is het druk. Een plaatselijk bandje speelt What about us van Pink. Drama is nooit ver weg in dit land. En dan gaan we dansen, ondanks mijn rugpijn. Ik check nog eens Facebook en zie per toeval een update van de status van Dimitri Verhulst. Ik knipper met mijn ogen. We gaan voor een tweede fles wijn. Ik stuur een vriendin een bericht, dat Dimitri Verhulst maar eens naar Athene moet komen. Wat we dan gaan doen? Van de nacht houden, en van het leven, praten over Johnny en de koers, wijn drinken, veel wijn en een beetje sterven – dat ook. En checken of de aanname over het kussen steekhoudt. Ook dat.
Hebben en Zijn van Dimitri Verhulst is uitgegeven bij uitgeverij Atlas Contact.
