Het was me wat. Afgelopen weekend kon je bezwaarlijk saai noemen. Salah Abdeslam werd gevat. Bij toeval. Of via andere bronnen: na veel en hard werk. Dat toeval, of vele werk, zo je wil, werd een succes genoemd. Geen fail. Borstgeklop. Machogedrag. Trots. Bon, ze hadden hem. Toch kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat de Franse president François Hollande niet veel zin had in die persconferentie van afgelopen vrijdagavond. Hij zat er wat verveeld bij. Misschien vond hij het hele onderzoek wel een fail en voelde hij mee met de slachtoffers. Dat zou kunnen. Of hij had zin om ergens in Brussel te gaan eten, of in het Carlton in Aalbeke. Dat had ook gekund. Maar goed, ze hebben hem, en Frankrijk wil hem. Dat proces wordt nog een moeilijke weg.
Zaterdag was evenmin onbesproken. Milaan – San Remo: de primavera werd gereden. Een doorgaans saaie koers die in het laatste half uur beslecht wordt. Het was nu niet anders. Toch hou ik enorm van Milaan – San Remo. De twee steden alleen al. En de koers luidt de lente in – en nog zoveel meer. Maar goed. Arnaud Démare won – een verrassende winnaar, dat wel. Het zag er even naar uit dat Kwiatkovski zou winnen, maar hij werd alsnog gegrepen. Iets dat de commentatoren niet opgemerkt hadden. Ik heb zelf naar Milaan – San Remo gekeken en eerlijk waar, ik had het ook niet gezien. Maar ik ben natuurlijk Michel Wuyts niet. Je kan nu van die laatste vinden wat je wil, maar dit moment van mindere opmerkzaamheid als fail bestempelen, vind ik er los over. Spontaan kwam ‘wie vrij is van zonde, werpt de eerste fail ‘– je weet wel – bij mij op. In De Morgen van afgelopen weekend merkte Rik Torfs op dat we in een samenleving leven waar al maar meer de cultuur van ‘oog om oog, tand om tand’ heerst. Fouten worden uitvergroot en zeker niet vergeven. Een cultuur waar de fail van de één een succes voor de ander vormt. Bedroevend. En zondag was er Palmzondag. De Paus betreurde de onverschilligheid waarmee er met de vluchtelingen werd omgegaan of niet omgegaan. Ik ben fan van de Paus. Dat is al langer gekend. Maar waar kom je ermee in een samenleving waar je geen fouten mag maken?
Hallo, ik ben Sigrid.
Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.
Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.
Contact: sigrid.lapiere@gmail.com
Gerelateerde artikels
Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.”
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk.
Ik lees Een wonderlijk gemis van Christophe Ono-dit-Biot. Beter dan deze titel kan ik niet omschrijven hoe ik het gemis ervaar. Maar naast een wonderlijk gemis wacht er een wonderlijk leven.