Als blue Monday al bestaat, dan kan deze woensdag als serieuze concurrent van die deprimerende maandag doorgaan. Woensdag is mijn vrije dag en in principe kan alles dan wat trager. Ik moet ook niet midden in de nacht uit bed om de trein te halen. Nadat ik mijn zoon naar school gebracht heb, is er tijd voor koffie, de krant, extra lang in de badkamer met peelings en maskers – niet dat dat iets uithaalt, maar het idee van wat verwennerij stemt mij meestal goed.
De postbode gooide vandaag – niets vermoedend – roet in het eten. Hij belde aan – met een pakje. Cadeautjes maken mij blij. Echt waar. Het pakje dat hij vandaag bij zich had, maakte mij weemoedig. Het onthulde een Maria-beeldje en een soort van superklein pillendoosje in de vorm van een koffertje met binnenin een Maria-afbeelding. Afzender was een kloosterzuster, een vriendin van mijn moeder. Tussen inpakpapier, strikjes en Maria zat ik aan de keukentafel te snikken. Daar ging het effect van mijn masker. De zuster denkt vaak aan ons en dat ontroert mij, keer op keer.
Ik fatsoeneerde mij wat en ging daarna naar de bakker. In de winkel, achter de toonbank, stond de schoonmoeder van de bakker. Een hartelijke vrouw die om één of andere reden aan mijn moeder doet denken. Ze vroeg of er veel sneeuw in Brussel was, want dat had ze gehoord in het nieuws en ze had aan mij moeten denken. Weer groeide die krop in mijn keel. Behalve mijn zus, zijn er niet echt veel mensen meer die met mij inzitten. We klagen samen wat over het winterweer en de gladde wegen. Als ik weg ga, zegt ze: let op hé meisje. Ik hou het echt niet meer en verlaat wenend de bakkerij. Teveel bekommernis doet mij huilen. In feite doet vandaag alles mij wenen. Ik heb een overschot aan tranen. Als ik later bij de groenteboer sta en zijn dochter vertelt dat ze in dit weer niet durft autorijden, maar dat haar vader zal rijden, dan neem ik het haar bijna kwalijk dat zij nog ouders heeft. Nee, het is echt mijn dag niet.
‘s Middags stort ik mij op een troostkoop. Om de pijn wat te verzachten. Morgen is gelukkig weer een dag.
Hallo, ik ben Sigrid.
Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.
Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.
Contact: sigrid.lapiere@gmail.com
