Puur

Delen

De boerinnen zijn boos. Op Pascale Naessens. Zij zou geïnsinueerd hebben dat rundsvlees van hier groeihormonen bevat en dat je beter af bent met lamsvlees. De boerinnen met verstand ijveren om te koken met verstand, veeleer dan de puurheid van La Naessens te volgen. De ideale, positieve wereld van Pascale Naessens kreeg afgelopen weken wel wat klappen. Het leven is al eens wat minder puur.
Op sociale media zie je die leuke, ideale wereld evenzeer. Perfecte foto’s, perfecte ouders, perfecte kinderen, leuke uitstappen, perfect interieur, perfect gekleed, perfecte make-up, smakelijke gerechten die nooit mislukken. Een gestyled leven. Een ijskast met blauwe bessen, met granola en havermout op de ontbijttafel, een stijlvolle koffiemachine. Het lijkt wel een code. Van die perfectie geraak ik soms gefrustreerd. Mijn foto’s lukken vaker niet dan wel, ik ben een mama die moe is, en naast gezond doen eet ik al eens gebak en zeker een boterham, en mijn zoon zit vaak voor de computer in plaats van pedagogisch verantwoorde spelletjes te spelen, mijn interieur is ook al niet instagram-proof, en mijn keuken is geen toonzaal, maar een plaats waar gekookt wordt.
En toch: een positieve boodschap uitdragen vind ik best ok. Je wordt al zo vaak overstelpt met negatieve berichtgeving. Maar een eenzijdig positief beeld scheppen vind ik naïef. Veeleer ben ik voorstander van het leven zoals het is, van het leven te tonen, ook op sociale media, zoals het is. Puur, toch?

 

puur
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn ietwat minder perfecte instagram-account.

Hallo, ik ben Sigrid.

Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.

Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.

Contact: sigrid.lapiere@gmail.com

Gerelateerde artikels

Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.”
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk.
Ik lees Een wonderlijk gemis van Christophe Ono-dit-Biot. Beter dan deze titel kan ik niet omschrijven hoe ik het gemis ervaar. Maar naast een wonderlijk gemis wacht er een wonderlijk leven.
Contact

sigrid.lapiere@gmail.com