DIY

Delen

Mijn haar heeft de kleur aangenomen van de verf: lichtgrijs. Niet van ellende of ouderdom, gewoon verfspatten – al kan dat tweede ook wel. Ik ben de hall aan het schilderen. Eerder leefde ik mij al uit in de keuken. En verder staat ook de berging die mijn zoon en ik willen omtoveren tot een crea-ruimte, op het programma. Do It Yourself. Een beetje een vreemde uitdrukking in mijn geval. Ik ben alleenstaande moeder en doe sowieso alles zelf. Van de vuilzakken buiten zetten tot mijn belastingformulier invullen, van een wc ontstoppen tot schilderen, van tanken tot brood op de plank brengen, van de bloemen verzorgen tot bakken, van mijn kind opvoeden tot leven. DIY. Het zou wat wrang kunnen smaken, maar dat doet het niet. Toch niet altijd. Schilderen bijvoorbeeld doe ik echt wel graag.
Ik ben best wel creatief, vind ik zelf, als ik voldoende tijd heb en mijn DIY-lijst niet te heel lang is. Zo ben ik nu, dankzij de blog van evamaaktschoon, helemaal in de ban van mijn Bullet Journal. Ik moet nog wat oefenen en een eigen stijl ontwikkelen en mijn schriftje wordt eerder een mengeling van een Bullet Journal en een Art Journal, maar ik heb er veel plezier aan. Soms haak ik dekentjes om wat te ontspannen. Nu maak ik tekeningen en plannetjes. Mijn eigenste mindfulness zeg maar. Mijn zoon was direct ook enthousiast en ik zie hem toch door het huis dwalen met schrift en stiftjes. Heerlijk.

Wil je mijn DIY-projecten volgen? Neem dan zeker een kijkje op mijn Instagram

Keukenmuur.PNG

Project Klus & Co 1: de keuken schilderen

bulletjournal

Mijn Bullet & Art Journal

hall

Klus & Co 2: de hall schilderen

Hallo, ik ben Sigrid.

Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.

Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.

Contact: sigrid.lapiere@gmail.com

Gerelateerde artikels

Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.”
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk.
Ik lees Een wonderlijk gemis van Christophe Ono-dit-Biot. Beter dan deze titel kan ik niet omschrijven hoe ik het gemis ervaar. Maar naast een wonderlijk gemis wacht er een wonderlijk leven.
Contact

sigrid.lapiere@gmail.com