Ik heb slecht geslapen. Mijn zoon hoestte, de hele nacht. Als hij hoest, hoor ik mijn moeder. Ze hoestte ook. Nachten lang. En zo lag ik wakker. Te luisteren naar de hoest.
De dag was niet goed begonnen, ondanks de zon. Dus ging ik naar het kerkhof, waar zelfs de bloemen dood zijn.
En een Luxemburger won vandaag Luik-Bastenaken-Luik, net zoals in 2009, toen ik daar in Ans met mijn moeder en zoon Andy Schleck als eerste over de finish zag rijden.
Ik kwam vandaag in de buurt waar mijn moeder vandaan komt, waar alles anders en toch hetzelfde is gebleven.
Tijd heelt niet alle wonden. Tijd bevestigt hooguit wat je al lang wist.
Hallo, ik ben Sigrid.
Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.
Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.
Contact: sigrid.lapiere@gmail.com
Gerelateerde artikels
Dimitri Verhulst is een goede kusser. Dat is een aanname, een veronderstelling die ik zelf al te graag geloof. “Wat ik wil zeggen: ik mis de kus.”
Ik betaal de taxichauffeur en stap het plein op, richting bar. De jongen aan de receptie groet mij en ik loop door tot de lift. Zesde verdieping. Deze lift kent mij beter dan ik mijzelf. In de bar is het nog rustig. Alex loopt naar mij toe en groet mij hartelijk. We nemen plaats en ik lach eens naar de barman. Wat ik wens te drinken? Negroni natuurlijk.
Ik lees Een wonderlijk gemis van Christophe Ono-dit-Biot. Beter dan deze titel kan ik niet omschrijven hoe ik het gemis ervaar. Maar naast een wonderlijk gemis wacht er een wonderlijk leven.