Jaren geleden zat ik eens tijdens een etentje naast een psychiater. We raakten aan de praat en hij vertrouwde mij toe dat we het leven niet nodeloos complex moeten maken. Wijze woorden vond ik. Later bleek dat de man zelf zijn leven aardig ingewikkeld had weten te maken, maar dat terzijde. Ik denk aan die woorden terug terwijl ik met mijn handen in het deeg zit. En ik lach, want ik ben blij dat deze zondagmiddag weinig anders van mij vraagt dan bakken. Ik geloof dat Bart De Pauw – ik zeg maar iets – zo met mij wil ruilen. Alhoewel.
Vroeger was dat wel eens anders en nestelde ik mij zoals zoveel mensen in constructies waar ik niet altijd gelukkig van werd. Je leven eenvoudiger maken heeft veel te maken met verwachtingen bijstellen. En dat is niet altijd simpel. Het kan zelfs ontgoochelend zijn: is het dat maar? Toch ijver ik nu voor een niet al te ingewikkeld leven, ben ik blij als ik de zondag kan vullen met bakken, Latijnse woordjes van mijn zoon opvragen, een beetje werken in een handletteren-boek, receptjes in mijn agenda noteren. Ik kan almaar vaker gelukkig worden van kleine dingen en de show mag achterwege blijven. Een moussaka eten aan de zee in Tolo is zowat mijn hoogste geluk. Mijn facebook-relatiestatus moet niet zo nodig: het is ingewikkeld zijn, ik sta mij regelmatig toe een erg luchtig boek te lezen en ik schaam mij niet als ik een dekentje haak om de stress wat te verminderen. Want stress blijft natuurlijk. Het leven is al ingewikkeld genoeg zonder dat je daar zelf extra toe bijdraagt. Dus neem het mij niet kwalijk als ik vanmiddag gewoon een beetje rondhang en niet naar God, de perfecte man of de zin van het leven zoek.
