Afgelopen week speelden honden een cruciale rol in het leven van alledag. Vreemd is dat. Ik heb niets met honden. Verre van. Ik vind ze stinken, vies en kwijlerig. Niets voor mij. Toch heb ik een hond als vriend: de hond van mijn zus. Hij is mijn fan, misschien wel mijn grootste fan. Hij is dol op mijn gebak. En ik tolereer hem. Op afstand. Een paar dagen geleden bakte ik klaaskoeken. En in de diepvriezer zitten er nu enkele koeken. Voor hem. Jawel.
Vandaag ben ik Chiens perdus & coeurs solitaires van Lucy Dillon gestart. Een heel luchtig boek dat volledig kadert in het project: simplify your life en ook over honden gaat. Of wat had je gedacht? Later beslist meer hierover.
Een artikel in MARK-magazine trok vanmorgen mijn aandacht, over honden die mee mogen naar kantoor. Het zou goed zijn voor de gezondheid, de sfeer en de werkdruk. En dan heb zelfs ik geen bezwaar.
Helemaal honds was het ontwerp van KB dat Kris Peeters, de federale minister van werk, afgelopen week neerlegde. Uurroosters voor deeltijds werkenden moeten maar één dag op voorhand bekend gemaakt worden. De verplichting om uurroosters in het arbeidsreglement op te nemen, verdwijnt. Alle uurroosters zijn mogelijk, deeltijdse werknemers de speelbal. Ik moet spontaan aan Combineren in je eentje denken, het proefschrift van Christien Gilleir over hoe alleenstaande ouders arbeid en zorg verenigen. Het werkstuk legt heel nauwkeurig de vinger op de wonde, hoe moeilijk alleenstaande ouders het hebben om die twee essentiële taken te combineren. Veel alleenstaande moeders werken deeltijds of niet. Hoe kun je een maatregel, waarmee je het nog moeilijker maakt voor ouders om bijvoorbeeld kinderopvang te organiseren, rechtvaardigen? Alleenstaande ouders hebben een heel eng netwerk, amper sociale contacten en bedroevend weinig vrije tijd. Als ze zich al bijvoorbeeld engageren tot vrijwilligerswerk, een cursus volgen, sporten of wat dan ook op regelmatige tijdstippen, wordt zelfs dat gehypothekeerd door slaafse uurroosters. Waar is die participatie heen? Wat bezielt een minister van werk om van deeltijdse werknemers slaven te maken, slaven van tijd die niet meer de hunne is? Hoe maak je op die manier werk werkbaar? Hoeveel werknemers zullen een dergelijk regime volhouden? Hoe houd je iedereen aan boord? Hoe evolueert de samenleving?
De gevolgen voor deeltijdse werknemers zijn niet min, ook niet voor de werknemers die niet alleenstaand zijn. De maatregelen leggen de werknemers letterlijk aan banden en maken van hen verloren honden en eenzame zielen.
Hallo, ik ben Sigrid.
Hier lees je over de dingen waarvan ik hou: over Griekenland, over Athene in het bijzonder, over gebak en koffie, over wijn en whiskey, over reizen en culturen, over muziek en over boeken.
Mijn blog probeert mijn gedachten te volgen, hoppend van het één naar het ander. Zelden rustig. Zelden heel lang ernstig.
Veel leesplezier.
Contact: sigrid.lapiere@gmail.com