Over Internationale dag van de alleenstaande ouder
Het is vandaag Internationale dag van de alleenstaande ouder. Het is vandaag ook lente. Dat die twee aangelegenheden samenvallen is niet toevallig. De lente: dat is af en toe te koud, te nat, maar er zijn ook veel mooie dagen, waar de zon komt piepen en de vlinders wakker worden. Het leven van een alleenstaande moeder (*)is niet anders. Geklaag hoor je genoeg, maar het leven zonder partner is niet allemaal kommer en kwel. Echt niet. En daar wil ik het over hebben.
Ik heb al vaker over alleenstaande ouders geschreven en ik krijg dan soms de kritiek dat ik het leven van een alleenstaande moeder te positief voorstel, te luchtig ook. Bij veel alleenstaande moeders merk ik dat hun leven on hold staat – tot er weer een partner opduikt. Ik vind dat vreemd. Hoeveel ellende zou hen niet bespaard blijven als ze hun leven met de kinderen als hun leven gaan zien. Als een volwaardig leven. Wat ik ook vreemd vind, is dat die partner vooral gelijk staat aan een tweede inkomen en de man als klusser fungeert. Ik merk ook dat de komst van een nieuwe partner de mogelijkheid biedt om minder te gaan werken. Dat vind ik nog vreemder. Is dat dan het feminisme? I think not. Of ik heb er niets van begrepen. Volgens mij is feminisme gelijke kansen en rechten hebben en als vrouw je plan kunnen trekken. Volgens mij is feminisme ook je geluk niet laten afhangen van een partner, maar er zelf voor zorgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Natuurlijk. Ik weet beter dan wie ook dat het leven alleen heel wat uitdagingen in zich houdt en dat die problemen misschien op het eerste zicht verholpen kunnen worden met een tweede inkomen en extra opvang. Maar is dat de reden voor een relatie? Pffff. Mag de lat dan niet hoger? Mag je dan niet dromen van Emmanuel Macron, om maar iemand te noemen? Of heeft Toon Hermans gelijk als hij zegt dat als je voor passie gaat, je alleen eindigt op de bank? En is het zo zielig alleen op die bank?
Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder die ons geleerd heeft om voor ons zelf te zorgen, te studeren, voor onszelf op te komen, die ons geleerd heeft dat kleren soms de man maken en dat lippenstift en hakken geen vieze ziektes zijn. Dat scheelt natuurlijk. Als je voorbeeld een gezin -vader, moeder en kinderen – was en als dat doorgegeven werd als hoogste ideaal, dan sta ja anders (niet beter of slechter) aan de start.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Met partner of zonder partner. Daar heb ik respect voor, al begrijp ik het niet altijd helemaal.
Maar vandaag wil ik aan al die balende alleenstaande moeders het volgende zeggen: trek je hakken aan, doe lippenstift op en lach.
Een oprecht fijne dag,
Sigrid
(*) Ik heb de tekst geschreven vanuit mijn standpunt, een alleenstaande moeder die op mannen valt.
