Met meer dan gewone belangstelling las ik afgelopen weekend het artikel ‘Een auto in ruil voor een privéconcertje – Waarom autofabrikanten deals sluiten met bekende Vlamingen’ in De Standaard. Sommige bekende Vlamingen krijgen een auto in ruil voor quasi niets. Mazda werkt met een soort van ambassadeurschap, met mensen die in hun merk geloven, BMW wil wat actes de présence van die BV’s op hun evenementen, Mercedes werkt niet met bekende Vlamingen. Renault liet in een reclamespot Kevin Spacey in een Renault Espace opdraven in de hoop dat klanten zijn voorbeeld zouden volgen. Maar is dat wel zo? Volgen we het koopgedrag van een vedette bij de aanschaf van een wagen? Zou ikzelf, hoe gek ik ook op Gabriel Rios ben, een Mazda kopen omdat hij er met één rijdt? Ik betwijfel het. Mazda stelt duidelijk dat het hen ook daar niet om te doen is. Hun ambassadeurs geloven in hun merk – de meerverkoop is leuk meegenomen. Ga je bij de aankoop van een auto niet na of een gelijkaardig gezin als het jouwe baat heeft bij de aanschaf van die bepaalde wagen? Check je niet in eerste instantie of hij voldoet aan je behoeften? Speelt de prijs, het verbruik, het eco-gehalte niet eerder een rol dan pakweg de wens om Kevin Spacey te imiteren? Heb je niet veel meer aan een ambassadeur waarin je je herkent, dan aan iemand die je herkent van televisie?
Ik ben een alleenstaande moeder met één kind en heb een auto nodig. Een merk dat het waagt om een alleenstaande moeder als ambassadeur te hebben zou voor mij – en de groep alleenstaande ouders is heel erg groot – veel geloofwaardiger over komen dan pakweg een merk dat geilt op Kevin Spacey. Automerken hebben altijd al iets gehad met glamour en sexy. Dat is waar. Maar is het niet eens tijd om het glamour- en sexygehalte van alleenstaande ouders in de verf te zetten? Kunnen alleenstaande ouders ook als voorbeeld gelden? En kan men eindelijk af van het cliché dat wij dom, vuil, verslaafd en werkloos zijn? Ook wij hebben een auto nodig. Ook de groep van alleenstaande ouders koopt wagens. Sexy en glamour betekent niet noodzakelijkerwijs een halfnaakte vrouw op een motorkap. Het kan ook bijzonder sexy zijn om wat inhoud te hebben.
Ik daag de automerken uit om mij als ambassadrice van hun merk uit te roepen. Nee, ik heb niet zoveel volgers als Sam De Bruyn, die stantepede een auto aangeboden kreeg nadat hij er op twitter één vroeg, nee ik ben niet bekend en zie er zeker niet uit als Veronique De Kock. Er zijn ook weinig mensen die mijn handtekening willen. Maar ik (en velen met mij) wil wel graag geloven in een automerk dat een statement maakt, dat het aandurft om te promoten dat zij ook een merk voor alleenstaande ouders zijn. En beste autodealers, waag het niet om met het argument ‘dat zou een precedent scheppen’ te komen aandraven. Waag het niet om een consequent beleid in te roepen. België telt quasi meer bekende Belgen dan onbekende. Stel u voor dat u alle BB’ers ambassadeur moet maken omdat u gaat voor een consequent beleid. Ik wil maar zeggen: een precedent scheppen is een drogreden. Zie het investeren in een onbekende ambassadrice eerder als een privilege dat u iemand biedt om uw merk, uw inhoud ook, kracht bij te zetten.
Beste lezer, als u mij binnenkort ziet voorbij razen in een hippe nieuw car, weet dan dat er nog hoop is voor de auto-industrie.
