Ik werd gisterenavond misselijk bij het lezen van een blog, ik werd misselijk van zoveel verdriet dat uit het artikel sprak, ik werd ook misselijk van schaamte, van plaatsvervangende schaamte. Wat is nog privé, denk ik dan. Waarmee worden we deze dagen allemaal om de oren geslagen? Via blogs, Instagram en andere sociale media zijn we getuige van ja, bijna alles. Bevallingen, verdriet, seks, ongemakken, iedere uitstap die gedaan wordt, etc. Toch heb ik respect voor mensen die zich kwetsbaar durven opstellen. Daar is moed voor nodig. Een soort van courage die mij almaar vaker ontbreekt. En dus schrijf ik over bakken en kaneel. Over die passie, die liefde die geen pijn doet, die geen verdriet veroorzaakt. En lezers die houden van bakken, hebben er plezier aan; anderen lezen de artikels niet, omdat bakken hun wereld niet is.
Ik schrijf vanuit een harnas dat wat speling heeft. In die speelruimte huist mijn verdriet. Mijn harnas beschermt mij als een scapulier. Het behoedt mij voor pijn als ik tegen een muur aanloop. Mijn harnas trekt een barrière op en maakt dat ik minder voel. Alles staat verderop, op meer afstand. Mijn harnas maakt het mogelijk om te overleven. Mijn harnas. Ik zou het niemand aanbevelen.
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account
