Dior en kaneel bij Marlette

Soms weet je het gewoon. Zonder verklaring. Alsof je een teken uit de hemel krijgt. Die geur uit duizenden, miljoenen parfums. Die geur en geen ander, die geur die bij je past, die geur waar je spontaan bij glimlacht, die je zelfvertrouwen minstens zoveel opkrikt als die knalrode lippenstift, die geur die je schouders recht en je meevoert in de wind. Die geur die je verleidt en de basis is van alle liefde die in je lijf steekt. Die geur die je pols omarmt en je vertrouwt.  Die geur die je meesleurt als een livre de poche op zondagmiddag. Die geur die meedeint op de melodie van het mooiste chanson. Die geur die meer Parijs is dan de stad zelf. Die geur die het gevecht aandurft met kaneel. Die geur van Poison Girl van Dior.
Parfum is mij minstens even dierbaar als een mooie jurk en hoge hakken en tonen dat ik goed in mijn vel zit en de hele wereld aan kan. En met Dior in Parijs kan ik wereld aan. Met kaneel evengoed. Kaneel is vertrouwd, huiselijk en werelds tegelijk, kaneel is het decor van zoveel prachtige bakkerijen, van de keuken van mijn kindertijd, van mijn eigen plek. Kaneel is mijn passie, kaneel is bakken en gebak, kaneel zijn mijn moeders klaaskoeken, kaneel is liefde.
En soms gaan Dior en kaneel hand in hand. In Parijs bijvoorbeeld.  In het 9^de arrondissement, langs de Rue des Martyrs huist Marlette – een uniek koffie-, gebak- en eethuisje. Marlette is een teken uit de hemel. Mijn moeder heette Mariette.  Marlette is het beste van twee werelden, van de keuken  en de hemel,  van kaneel en Dior, van bakken en Parijs. Marlette is de geur van mijn moeder.