De koffiebonen zaten bij ons thuis in een groot blik, met bloemen op – in groen en turquoise. Het blik was te groot voor een halve kilo bonen. Maar het bleef het vaste blik voor koffie. Ik herinner mij hoe de boord van de zak bonen afgesneden werd en de bonen in de voorraadpot knetterden. De groene zak met een mooi afbeelding van de koffiebonen geurde lekker. Het waren de koffiebonen van Storme. Toen al.
Koffie was van kinds af aan al een sensatie, een ervaring voor mij. We hadden een koffiemolen. Een oranje exemplaar van Moulinex. Met een deksel uit bruin plastic. Ik herinner mij hoe heerlijk ik het vond om koffie te malen, de koffie in de filter te gieten en dan met mijn kleine vinger langs het wiekje van de molen te draaien om de rest van de gemalen koffie los te krijgen. Ik herinner mij ook het geluid van die koffiemolen. ’s Morgens, als mijn moeder al wakker was en koffie zette, lag ik nog in bed. Ik hoorde het geluid van die molen. Een vertrouwd geluid. Een teken ook dat het tijd was om op te staan. Later brak het deksel van de koffiemolen. Mijn moeder wist het te fiksen. Maar heel vlug schakelde ze, zoals zovelen, over naar gemalen koffie.
Koffie heeft een hele evolutie doorgemaakt, koffie drinken ook en koffiemolens al zeker. Vandaag de dag moeten we weer leren koffie zetten. Lekkere koffie. Niet steeds dezelfde koffie. Koffie die naar koffie smaakt. Wat weten we vandaag over koffiebonen, over verschillende wijzen van koffiezetten, over koffie branden? Te weinig. Koffie is niet zomaar koffie.
En dus heb ik nu weer koffiebonen. En straks een koffiemolen. En ga ik op zoek naar informatie. En ook naar een nieuwe voorraadpot. Een mooi blik, liefst met bloemen op.
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account
