Hoe gaat het nu met die Grieken? Het is een vraag die ik veel krijg. Het is een vraag van dezelfde orde als Heb je veel last van de vluchtelingen? Of ook nog: En hoe gaat het nu met jou? Bedoelend: jij sukkelaar, alleen met een kind. Alsof Grieken, vluchtelingen of ikzelf één of andere besmettelijke ziekte zijn. Dus, als ik die vraag krijg, antwoord ik meestal met de vraag: en hoe gaat het nu met jou? Waarop dan een antwoord van minstens een uur volgt, want het ging eigenlijk om henzelf, niet om die Grieken en nog minder om mij. Maar als je het toch wil weten: Grieken, ze overleven. En ik ook.
Ik hou van Grieken, van Griekenland. Het kan je niet ontgaan zijn. Ik ben een ander mens in Griekenland. Of beter: ik ben gewoon mijzelf. Ik heb meer zuurstof. Het is een beetje zoals Jacques Lacarrière in zijn L’été grec schreef toen hij destijds nog met de boot naar Griekenland reisde. Op een gegeven moment is er andere lucht, een andere geur, een andere smaak. En dat herken ik. Ik kan heel veel redenen opsommen waarom ik van dat land hou: de mensen, het klimaat, de keuken, de zee, de cultuur. Maar die uitzonderlijke klik is er toch vooral gekomen omdat we eenzelfde overlevingshouding delen. Alleenstaande ouders overleven, het is niet anders. De samenleving is gebouwd op een constructie van twee ouders met kinderen. Wijk je af, dan zijn de gevolgen op alle vlakken niet min. Dus van overleven: ik ken er wel iets van. Ik weet al lang wat het is om van dag tot dag te leven. Iedere dag kan iets nieuws brengen. Goed of slecht. Ik weet ook wat echt van belang is: de ervaringen, de emoties. Dat weten mijn vrienden in Griekenland ook. De rest is al eens ballast. En van vooroordelen, daar weet ik ook wel iets van. Mensen hebben meningen, over hoe je het anders en beter kan doen. Net zoals ze die over die luie Grieken hebben. Ik heb een vriend in Kreta. Hij is er een paar maanden voor een job. Hij viel in die maanden 11 kilo af. Hij maakt werkdagen van 12 tot 14 uur. Grieken op hun luie kont liggen? My ass!
Ik ben wees en wezen hebben recht op een nieuw moederland, zei een bevriend schrijver mij. Griekenland sloot mij in zijn armen, erg gewillig. Ikzelf aarzelde, tegen beter weten in. Overleven kan je beter in liefde doen. En toen wist ik het. Dus ja, het gaat goed met ons.
