Ik slaap al jaren niet meer. Of nauwelijks. Ik kan mij zelfs niet meer herinneren wanneer ik ooit in bed kroop, in slaap viel en ’s ochtends gewoon wakker werd na uren slaap. Nee, slapen, dat concept is mij onbekend. Toen mijn moeder meer dan 8 jaar geleden stierf, werd het nog erger. Het af toe indommelen verdween. Une nuit blanche betekent voor mij een erg zwarte nacht. Komt daarbij dat ik afgelopen jaren een job in Brussel had en dat ik dus om 4.00u opstond om er op tijd te geraken. De optelsom van dat alles werd: moe, meer moe, nog meer moe en tenslotte altijd moe. Hoe dan ook dreef ik voort op adrenaline die mijn job of de uitdaging soms gaf. Ik dreef ook voort op plicht en noodzaak. Brood op de plank voor mijn zoon en ik. Brood en nog ontelbare andere dingen.
Mijn dagen waren geen dagen meer, maar gewoon uitvloeisels van de nacht, van het leven ook waarin ik woelde. Moe zijn betekent emotioneel zijn. Ik weende alleen al bij de gedachte van het wenen. Moe zijn betekent ook onnozel zijn, zoals kleine kinderen wild doen als ze moe zijn. Ik kon in de ochtend een uur in complete overdrive gaan om dan met moeite de energie te verzamelen die nodig was om de rest van de dag te focussen. Dat hou je niet vol, hoor ik je denken. Natuurlijk hou je dat niet vol. Op een moment is het op. Bij mij was het al heel lang op. Toch ben ik blijven doorgaan aan een tempo dat behalve ongezond ook erg onmenselijk was. Ik negeerde alle signalen van mijn lichaam. Het riep niet om hulp, het schreeuwde met schorre stem stop. Die stop is er gekomen. Ik heb de boel de boel gelaten, mijn zoon en koffers gepakt en naar Griekenland getrokken. Naar mijn vrienden, naar mijn droom en hopelijk naar meer rust en een leefbaar leven. Dat gaat niet vanzelf. Ik weet al lang niet meer hoe ik moet ontspannen, slapen of gewoonweg leven. Mijn vrienden zeggen verschillende keren op een dag: relax. En dan krijg ik een krop in mijn keel. Ze maken zich zorgen als ik doordram. Dat hoor ik wel eens. En dan vertelt de één tegen de ander: hou haar in de gaten. Dan weten ze in Kreta dat ik stress heb. Zo gaat dat hier. Alles gaat hier traag. Ook administratie. En dan moet ik vooral heel erg in mijn hoofd houden: het komt ooit goed.
Vannacht had ik erg warm en ik ging buiten zitten, op het balkon. Het duurde even vooraleer ik besefte dat het ok was om daar gewoon te relaxen en te genieten. Natuurlijk moet ik ook van hier werken en deadlines halen, maar zo gek zoals ik deed, zal ik niet meer doen. Ik wil hier nog heel erg lang leven.
