Mijn gezin: dat is mijn zoon en ik. Niet gebroken of maar half, gewoon mijn gezin. Dat is hoe wij in het leven staan, wie we zijn. En mijn gezin: dat is wat mij gelukkig maakt – zoals het is.
Gezinnen zijn er de dag van vandaag in alle vormen en kleuren. Eénoudergezinnen, twee ouders met kinderen, nieuw samengestelde gezinnen, holebi’s met kinderen, singles, enzovoort. Diverse huishoudens met eenzelfde doel: een gelukkig leven. Vreemd genoeg is het ideaal van veel jonge mensen nog steeds een klassiek gezin met kinderen, een huis en twee auto’s, materieel welgesteld – vaak is dat hetgeen hen gelukkig maakt, hetgeen ze verwachten. Als die verwachtingen een deuk krijgen, dan is hun gezin gehavend, gebroken. En die manke toestand blijft tot ze een nieuwe partner vinden, want dan zijn ze immers weer compleet, en bovenal weer twee inkomens en allerlei lekkers. Ik schrik van een dergelijke redenering. Ik ben zelf alleenstaande moeder. Mijn gezin: dat is mijn zoon en ikzelf. Mijn gezin is niet gebroken omdat er geen partner is, het is veranderd van vorm – meer ook niet. En natuurlijk heeft één inkomen consequenties. Natuurlijk is het geen lachertje als je moet vechten voor eten op de plank, een dak boven je hoofd. En natuurlijk kan het beleid en werkgevers hier veel beter en meer op inzetten. En ik zal blijven die wantoestanden aanklagen. Maar mijn geluk hangt niet af van een partner die het plaatje zogezegd compleet moet maken; mijn geluk strookt evenmin met materiële dingen. Het geluk van mijn zoon hangt niet af van al dan niet een nintendo. Wij zetten in op ervaringen, veeleer dan op materieel bezit. En die ervaringen, dat kan een goed boek zijn, een leuke wandeling, een lekkere maaltijd, een interessante opdracht, een reis, tevreden over een geschreven artikel, een gezellige avond, samen brood bakken, samen moppen vertellen, en zo meer. Ervaringen blijven hangen, dat zijn ook de dingen die kinderen onthouden – niet het feit of ze merkkledij dragen of niet, ook niet de grootte van hun televisie. Dat is eerder een idee dat in het hoofd van ouders speelt.
Luxe vertaalt zich voor mij veel meer in voldoende hebben voor een leefbaar leven. En dat voldoende moet voor iedereen gegarandeerd zijn. Daar zet ik mij voor in. Maar je geluk laten afhangen van een potentiële partner: dan geef ik niet thuis.
Het is een opdracht voor veel alleenstaande ouders om een gezin te organiseren zonder partner, veeleer dan hun leven on hold te zetten – in afwachting van een nieuwe partner. Onafhankelijkheid verrijkt – echt waar. Als ik lees dat vrouwen hun interessante job willen ruilen voor een gezin dat zogezegd weer intact is – wel dat doet mij huiveren. Die job maakt die vrouwen tot wie ze zijn, die job maakt hen ook zelfstandig en weerbaar.
De jaren, de tijd heeft mij geleerd dat er van ieder gezin wel een spreekwoordelijke hoek af is. En maar goed ook. Maar gebroken? Ik dacht het niet.
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: https://bit.ly/1qCGdrO
