Het weer is druilerig en neigt naar de herfst. De straten liggen er verlaten bij. Bloemen rotten door de regen, het groen eigen aan de zomer, verkleurt. De enige kleur die je vandaag nog merkt, is de driekleur, een enkele vlag van de rode duivels die er verslagen bij hangt. Ook bij hen geen zon. Een nederlaag. Zelfs in het voetbal faalt dit land.
Het land verzuurt. Al lang. De cultuur van ieder voor zich viert hoogtij. Solidariteit is zoek. Ik kan het moeilijk verdragen.
Gisteren zag ik een foto van een beschimmeld broodje op Facebook passeren; de broodjes waren bedoeld voor de vluchtelingen in Griekenland. Ook daar heeft België zich gemakkelijk van af gemaakt, zowel van de vluchtelingen als van Griekenland. In een blog van Bruno Tersago lees ik vandaag hoe gitzwart de toekomst er voor de Grieken uitziet. Ook daar geen kleur. Ik hou van Griekenland, van de mensen daar. Van hun warmte en solidariteit. Dat geeft wel kleur. Een kleur die je hier niet treft. Weemoedig word ik ervan.Morgen ben ik jarig. Een feestdag zonder mijn moeder. Zonder kleur. Al weken vooraf krijg ik het benauwd als ik aan die datum denk. Geen kleur, geen zon.
Toch ga ik op zoek naar kleur. In de ogen van mijn zoon, in de herinneringen aan Dimitrios in Tolo, in de plannen aan een volgende reis, in een goed boek, in een lekker gebakken brood, in mooie muziek, in de stekjes die flink aarden, in lekkere koffie.
Toch ga ik op zoek naar kleur. In hoop bijvoorbeeld. Ook voor de Grieken. In de hoop dat die gitzwarte toekomst toch wat opfleurt.Wil je mij volgen? Like dan zeker
