Ik heb de liefde van mijn leven bedrogen. Ik ga vreemd, jawel, en ik heb geen spijt. Gustave Flaubert staat zelfs aan mijn kant: overspelige liefde is de mooiste liefde. Ik kan amper aan iets anders denken. In mijn hoofd is het al een beklonken zaak: ik wil mijn elektrisch deken ruilen voor Patrick Bruel. Et voilà.
Daar stond hij dan. Op het podium. Helemaal in het zwart. Zijn ogen nog donkerder. De kledij, wat veel leder, moest allicht zijn viriliteit accentueren. Een overbodige opgave. Daar stond hij dan – wijdbeens, uiteraard, microfoon tussen de handen. Zijn publiek opgezweept, hysterisch. Daar stond hij dan – Patrick Bruel. Mijn nieuwe deken, zeg maar.
Casser la voix zong hij. Wat anders. Si, ce soir, j’ai pas envie d’ rentrer tout seul, si, ce soir, j’ai pas envie d’rentrer chez moi – en dan dat lachje. Héhé. Si, ce soir, j’ai pas envie d’ fermer ma gueule, toi ce soir – weer dat lachje – ou toi ce soir – weer dat lachje. Ik: évidemment Patrick. Geen gewoon lachje. Plus fort. Ja, ja. Saute, saute, saute – al die dames die voor hem staan te springen, zullen hem ook niet onberoerd laten. Patrick Bruel is gewoon seks. Maar ook meer dan seks alleen.
Patrick Bruel is van joodse afkomst en verhuisde als kind met zijn moeder van Algerije naar een Parijse voorstad. Patrick Bruel is die jongen die geweldig kan zingen, die weigerde in Toulon op te treden omdat de burgemeester tot het Front National behoorde, het is die jongen die afgelopen donderdag Viva for life van de RTBF opende in Charleroi, op de Place de la Digue. Ja, het wordt een warme week. Patrick Bruel is die jongen die Trés souvent, Je pense à vous schreef. Patrick Bruel is tja, enorm.
Hoe ik mij nu voel? Wel, als de Emma Bovary onder de dekens, geloof ik.
Vous étes énorme, mais vous êtes énorme zegt hij tot slot.
Beste lezer, voor mij straks geen deken onder de kerstboom, maar Patrick Bruel, live. Et ben, Patrick Bruel, vous aussi, vous êtes énorme.
