Alleen ik besta. De wereld, de anderen, zijn niet meer dan hersenspinsels van mijn scheppende brein. Het solipsisme. Wat moet ik ermee? Een onderzoek van de werkelijkheid. Een werkelijkheid die niet bestaat. Wat doe ik ermee?
Ik moet een jaar of twintig geweest zijn. En ik had een relatie. Met Humo. Trouw en volgzaam was ik. Het meest aan Wilfried Hendrickx. Een fantastische schrijver, wat arrogant, die van WF Hermans hield. Een ook van Ghislaine Nuytten. Een bloedmooie vrouw. Onmogelijke concurrentie. Ik dweepte met Wilfried Hendrickx. Hij leefde in mijn hoofd. En Ghislaine Nuytten was niet meer dan een creatie van mijn brein, een noodzakelijk kwaad dat ik duldde. Maar bestond Wilfried Hendrickx wel? Had ik ook niet die flamboyante journalist gecreëerd? Waren zijn geschriften een product van mijn brein? Hm, als dat zo was, dan vind ik dat solipsisme nog zo slecht niet. Maar als Wilfried Hendrickx niet bestond, bestonden ook Guy, Rudy, Serge, Marc en de anderen niet, bestond Humo niet eens, waren het allen niet meer dan typetjes door mij op touw gezet. Solipsisme maakt mij niet echt bescheiden, verheft mij tot godin, de enige godin en daarmee tot arrogante bitch.
De pijn in mijn rug, tussen mijn schouderblad en lenden, wordt zo hevig dat ik even moet gaan liggen. Die pijn is beslist geen verzinsel van mijn brein, maar zo echt als ze maar zijn kan. Net als het vervelende gekwetter van mijn buurvrouw dat mij mateloos stoort. Ik lig in de zetel en tuur naar het boek De Solipsist van Hendrix dat ik net uitgelezen heb. Wat vreemd. Als Hendrix de wereld overneemt is alles mogelijk, de moraliteit over boord. Als zijn alter ego Wilfried Hendrickx de wereld over neemt, wel, hij kan de wereld niet overnemen.
Ik droom verder, tussen pijn, koorts en verwarring. Vraag mij af wat werkelijk is en wat gedroomd. En drijf dan weer af en zie Wilfried Hendrickx bij Bart Schols, ook al een creatie van mijn brein, in De Afspraak. Mijn mond valt open. Oude liefde roest niet. En liefde bestaat niet. Ik tast naar het scherm om te checken of hij het wel echt is, maar ik kan het scherm niet raken. Mijn vinger zweeft. En dan merk ik het: dat enigmatische lachje, iets tussen spot en hoogmoed, dat lachje dat mij duizelig maakt. Mijn bewustzijn ontglipt mij.
De solipsist van Hendrix is uitgegeven bij Houtekiet en kost 21,99 euro.
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina
