Ik klap het boek van Victoria Hislop dicht in mijn hotelkamer in Delphi. Om meer dan één reden was Ansichtkaarten uit Griekenland een vreemde sensatie. Het boek begint met een passage waarin een vrouw naar Athene vliegt, vandaar met de bus naar Nafplio reist en vervolgens een taxi neemt tot Tolo. Precies dezelfde reisweg namen wij acht weken geleden. Het hoofdpersonage Anthony maakt een reis door Griekenland en komt in veel plaatsen die wij aandeden. Alsof Anthony met ons mee reist. Hij kwam ook in Delphi en verwijst naar het geschrift op de tempel van Apollo: ken uzelf. Delphi laat een bijzondere indruk na.
Wat vertellen die acht weken over mijzelf? Ja, ik ben mijzelf meer dan eens tegengekomen, ik heb veel geleerd over Griekenland en de Grieken, ik heb genoten van mijn zoon, van de tocht ook.
Een paar weken geleden dacht ik dat ik de dingen voor mekaar had, dat ik duidelijk wist wat ik in de toekomst ging doen, dat Griekenland een vakantieland was en mijn thuis ergens anders lag. Nu, na acht weken, weet ik dat niet meer zo zeker. Ken ik mijzelf dan zo slecht? Ik weet dat de onrust zal blijven, daarvoor hoef ik geen orakel te raadplegen. Onrustig zijn is hoe ik ben. Ik weet ook dat ik spoedig naar dit land terugkom. Heeft dat te maken met de mail die Antonios mij stuurde? Misschien wel. Hij schreef: have a great winter en het angstzweet brak mij uit. Gaan we echt de winter tegemoet? Moeten wij echt naar huis? Maar hij schreef ook dat hij ons ook graag rap terugziet en dat is hetgeen ik onthoud. Griekenland zit in mijn hart en maakt deel van mij uit. Nu en later.
