Ik ben het huis ontvlucht. Klopboren hinderen mij. De straat is verworden tot een werf. Met een hels kabaal als cadeau. Ik kan er niet tegen.
Mijn Hyundai brengt mij naar mijn lievelingskoffiebar: Mama’s Coffee in Moeskroen. Ze spreken er Frans, hetgeen mij al heel wat milder stemt. En de koffie is er overheerlijk.
Hoe komt het toch dat ik altijd weg wil? Als ik naar mijn stylo kijk – een kleinood dat ik kocht in de shop van de Opéra national de Paris – dan wil ik naar Parijs. Als ik het weerbericht van Tolo check – 23 graden vandaag – dan wil ik naar Griekenland. Als ik een foto van Xavier en Sandrine op Facebook zie, dan wil ik naar Les Vans, naar de Ardèche. Zelfs als ik reclameborden zie, van de lippenstiften van Dior Addict bijvoorbeeld, dan wil ik naar Lille, naar Nocibé, waar ik al eens kom. Nochtans hangt in mijn keuken een kader met daarop: Nous aimons notre chez nous, qui ce soit en ville, au bord de mer, à la campagne ou tout simplement ici.
Wil ik altijd weg om terug te kunnen keren? Misschien. Al twijfel ik daar steeds meer aan. Ik hou van het Zuiden; ik ben een kind van de zon. Slecht en donker weer deprimeert mij. Ik voel ook veel meer voor de zuiderse mentaliteit, de openheid, de mildheid, het tempo aldaar ook. Ik hou van de mensen in het Zuiden. En ik hou van de zee, van olijfolie, van feta.
Voor ik vertrek, ga ik altijd naar het kerkhof, naar het graf van mijn moeder. Precies alsof ik wil zeggen: misschien kom ik niet meer terug.
In afwachting van die adieu, kijk ik naar het bord. Daar staat op: Tolo: nog 3,5 weken. En ik lach, want dat is niet lang meer. Ik zal mijn laptop moeten meenemen, want ik moet er ook wat werken. Maar teksten schrijven in Tolo voelt heel anders dan een blogje posten in een koffiebar in Moeskroen. Al is de koffie nog zo lekker.
Nog eventjes en je m’en vais.
Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account
